The subtle art of not giving a f*ck van Mark Manson is zelfs in Tasmanië zo leerde ik deze zomer een enorme hit. Ik was nieuwsgierig waarom dat boek zo goed verkoopt. Zelfs tieners lezen het. Het boek gaat over het zoeken naar steeds belangrijke elementen in je leven waar je je druk om kunt maken. Dingen waar je wel een f*ck omgeeft. Het is een boek over je grenzen opzoeken en je angsten aangaan. Niets nieuws onder de horizon, maar wel op een leuke manier geschreven met aansprekende voorbeelden. Deze alinea geeft mijn inziens de kern weer:

“The first, which we’ll look at is a radical form of responsibility: taking responsibility for everything that occurs in your life, regardless of who’s at fault.

Second is uncertainty: the acknowledgment of your own ignorance and the cultivation of constant doubt in your own beliefs.

The next is failure: the willingness to discover your own flaws and mistakes so that they may be moved upon.

The fourth is rejection: the ability to both say and hear no, thus clearly defining what you will and will not accept in your life.

The final value is the contemplation of one’s own mortality; this one is crucial, because paying vigilant attention to one’s own death is perhaps the only thing capable of helping us keep all our other values in proper perspective.”

Uit: The Subtle Art of Not Giving a F*ck van Mark Manson

Het nemen van radicale verantwoordelijkheid. Ook als je iets onrechtmatig overkomt. Wat is je houding? Hoe ga je ermee om? Wat verdient er hier geleerd te worden? En hoe doe ik dat?

De eerste jaren van ons leven zijn heel belangrijk voor ons gedrag. We creëren daar een blauwdruk van gedragspatronen die we de rest van ons leven meenemen. In die blauwdruk zitten overtuigingen verstopt. En het is goed om die overtuigingen ter discussie te stellen. Het geeft ruimte, inzichten en nieuwe wegen. Twijfel en uitdagen zijn peilers waarmee we dat doen.

Je eigen tekortkomingen kunnen zien, de ander niet beoordelen op zijn of haar gedrag maar te kijken naar wat dat gedrag aanstuurt en stappen nemen die je nog nooit gezet hebt en vervolgens vallen. Het gaat over fouten mogen maken en het gaat over struikelen. Het maakt ons mens. En het geeft ruimte om nieuwe perspectieven en wegen te onderzoeken.

Ze zeggen wel je ontmoet elkaar op de grens. Het aangeven van grenzen en het aanvoelen van de grenzen van iemand anders zorgt dat je dicht bij elkaar komt. Je zegt wat je voelt en je hoort wat de ander zegt, om vervolgens een ontmoeting te hebben. Die kan intiem zijn, maar kan ook uitlopen op een confrontatie. Tot hier en niet verder zorgt met de juiste houding voor een prachtige uitwisseling, voor beter begrip en inzicht.

Tijd is één van onze kostbaarste goederen in het leven. Dat besef je vaak op latere leeftijd als je merkt dat het leven eindig is. Dit besef zorgt er voor dat we focussen op de elementen die er voor jou toe doen.