Wat gebeurt er als je offline gaat en met een matje, slaapzak, hangmat, een zeiltje en voor 10 dagen eten op je schouders, in je eentje gaat zwerven in de Franse bossen? Geen mobiele telefoon, geen GPS, geen boek, geen muziek en geen afleiding. Alleen je rugzak, de natuur en de beweging van het wandelen. Wat zou er met mijn fysieke en geestelijke gesteldheid gebeuren? Dat was de vraag die me bezighield. Het was een wonderlijke en prachtige ervaring die ik in mijn dagelijks leven wil integreren en die ik iedereen gun.

Zo’n avontuur bestaat voor mij globaal uit vier fases. Het eerste gevoel komt naar boven als je het idee hebt. Nieuwsgierigheid en spanning voeren de boventoon. Nieuwsgierigheid omdat ik weet dat het avontuur een uitdaging is. En ik weet ook dat het alleen zijn, het wandelen en de natuur me veel gaat brengen. Er is spanning omdat mijn systeem – zoals die van elk mens – geprogrammeerd is om risico’s en gevaar – waardoor belemmerende gedachten opkomen – te vermijden en je in de vertrouwde situatie wil houden. Beroepsavonturiers hebben hieraan een naam gegeven: ‘The Doorstep-mile‘. Ik weet inmiddels na al die jaren dat dat een goed gevoel is. Het is het gevoel van avontuur en dat levert altijd een mooie tocht op. Het haalt het beste in je naar boven. Zo ook deze keer. Het vraagt dat je met rust en aandacht de belemmerende gedachte aanschouwt. Hoe je daarmee kan omgaan lees je in de vlog: ‘The Doorstep-mile‘.

Als je het vertrouwde eenmaal hebt losgelaten en je onderweg bent dan ontstaat er ruimte. Veel belemmerende gedachten vallen weg. De dingen waarover je je in Nederland druk maakt, verdwijnen als sneeuw voor de zon. Het gevolg is dat er een open ruimte ontstaat die door het wandelen wordt vergroot. In die ruimte komen allerlei nieuwe ideeën op, krijg je andere, diepgaande inzichten en leg je verbanden tussen de meest uiteenlopende gedachten. Er is een enorme creativiteit en je kunt heel helder denken. De Boeddhisten noemen dit ‘The Monkey Mind’, je gedachten springen alle kanten op en er is geen stoppen aan.

Na 3 à 4 dagen wordt het rustiger en stiller. De beschermingslagen en afweermechanismen die je normaal beschermen tegen (dreigende) pijn vallen weg. Je bent open en ontvankelijk. Het gevolg is dat je wordt meegenomen in de ‘flow’ van de natuur en de wandelende beweging. Er ontvouwt zich een staat van zijn met lange periodes van grote opmerkzaamheid en tevredenheid waar geen ruimte is voor onrust, verdriet, verlangen, woede of angst. In het dagelijks leven blijf ik hier bij weg door de grote hoeveelheid signalen die ik elke dag op me krijg afgevuurd. Nu is er ineens stilte, rust en een diepe, diepe voldoening. Ik kan in die dagen met veel plezier uren voor me uit staren. Je geniet van de talloze insecten, planten en bijzondere structuren. Ik heb het gevoel dat ik dan dichter bij mijn natuurlijke staat van zijn ben.

In deze fase ben je ook gevoeliger. Een nare gedachte raakt je bijvoorbeeld harder en dieper. Je voelt de pijnlijke emotie opkomen en de nare lichamelijke sensaties die daarbij horen. Je merkt hoe je staat van zijn constant wordt beïnvloed door je gedachten en de emoties en lichamelijke sensaties die daarbij horen. Het frappante is dat deze staat van zijn op dat moment niet lang duurt. Het vervliegt snel waardoor de volgende gedachte en staat van zijn zich kunnen aandienen.

In de laatste fase als het einde nadert, ben je bezig met je terugweg. Je vraagt je af hoe je het geleerde en gevoelde in je dagelijks leven meeneemt. De aandacht, de tevredenheid, de opmerkzaamheid en de talloze nieuwe ideeën en gedachten verdienen een plek in je leven. Ik weet beter hoe ik betekenis wil geven aan mijn en leven en ik heb veel zin om dat in mijn leven te op te nemen.

De vier fases ondervond ik ook tijdens een Vipassana-meditatie waarin je 10 dagen meer dan 12 uur mediteert. Ook op die innerlijke reis passeerde ook ik de bovenstaande fases. Het bijzondere aan zo’n solo-wandelreis in de natuur is dat de beweging en de natuur je een extra dimensie lijken te geven. Ik heb een dergelijke staat van zijn nog nooit op zo’n diepgaand niveau meegemaakt. Het voelde bijna als ‘een religieuze ervaring’.

Naast je geestelijke staat van zijn voel je ook dat je lichaam transformeert. Je spieren worden sterker, je vet verbrand, je wordt soepeler en je merkt dat het wandelen je in een ‘flow’ brengt. Je voelt je fitter worden. Deze lichamelijke staat van zijn zorgde op een gegeven moment dat ik soms minutenlang geen gedachten had. Ik was zo in flow met het wandelen en de natuur.

Elke dag wat repen, instant soep, een outdoor-maaltijd, vier liter water en slapen in een hangmat met uitzicht op een prachtig bladerdek en de sterrenhemel. Everzwijnen en reeën die bij het donker worden tot leven lijken te komen en naast je hangmat scharrelen en rennen, vleermuizen die over je hangmat vliegen, de forel die op nog geen halve meter onder je ligt als je na een dag wandelen afkoelt in een afgelegen meer etc. Het doet je beseffen dat je niet veel nodig hebt om te leven. Het maakt je dankbaar voor wat je hebt. De eenvoud van die 10 dagen doet me ook beseffen dat we in overvloed leven, in drukte en waar elke behoefte bevredigd lijkt te worden. Het verdoofd ons. Ik heb het gevoel dat we ver van onze oorspronkelijke natuur verwijderd zijn.

En bij thuiskomst merk ik dat het vasthouden van dit gevoel onmogelijk is. Je wordt weer in het leven van alledag gezogen. De externe prikkels en de doelen die je wilt realiseren, zijn daarvoor te groot. Maar diep van binnen voel ik dat er iets is gebeurd, iets wat ik niet zal vergeten en iets waar ik – zoals ik het nu voel – altijd naar toe kan gaan. Het maakt dat ik aandachtiger en nog eenvoudiger leef. Ik heb nieuwe routines gemaakt waarin ik iets van dit gevoel in het dagelijks leven ervaar. Het maakt dat ik me bewuster ben van wat ik heb en wat ik aan andere mensen wil geven. En dat is al een avontuur op zich.