Ben je ook zo’n ‘sucker’ voor series met klassiekers als ‘The Wire’, ‘True Detective’, ‘Six Feet Under’, ‘The Crown’ en ‘Flea Bag’? Ik kijk er graag naar en zeker ook naar series waarin mijn vak wordt uitgeoefend. Leuke voorbeelden vind ik ‘The Sopranos’, ‘Suits’ en recent ‘Billions’ waar het personage Wendy Rhoades als ‘performance coach’ acteert. Waar in ‘The Sopranos’ en ‘Suits’ veel contextuele therapie naar voren komt, zie je dat in ‘Billions’ veel NLP-technieken worden toegepast – geïnspireerd op de stijl van onder andere Tony Robbins. Hoe zou zo’n ‘performance coach’ nou in de praktijk werken, vroeg ik me laatst af na een wandeling met een relatie die een fulltime coach in zijn onderneming had.

Toen ik van de zomer met een relatie aan het wandelen was, moest ik aan Billions denken. Hij vertelde me dat zijn bedrijf een vaste coach in dienst had. Dus niet een medewerker met ‘coachingsvaardigheden’. Nee, iemand die een serieuze opleiding had genoten en echt uren had gemaakt. De coach hielp medewerkers niet alleen met werkgerelateerde problemen en hun prestaties, maar ook met uitdagingen in de privésfeer. Het gaat daarbij niet om ze gelukkiger te maken, maar meer om hulp te bieden bij de uitdagingen die er liggen, om het lerend vermogen van de medewerker te vergroten en om te vertellen dat ongelukkig zijn of chaos erbij hoort en een weg is naar een nieuwe realiteit.

In de serie Billions speelt Maggie Siff de wat subjectieve ‘performance coach’ Wendy Rhoades bij een hedgefonds. De scènes zijn natuurlijk over de top, maar in het onderstaande interview raakt ze twee cruciale elementen die in coaching en therapie die de cliënt vooruit helpen – iets wat de beroemde Amerikaanse psychiater en schrijver Irvin Yalom in deze video van enkele decennia geleden ook zo mooi vertelt.

“Just planting, like having to plant and listen and be as present as you can possibly be […] to just like be still, take somebody in and fully as holy as you can. And then be targeted about how you challenge a person. It’s like very surgical and that’s a great challenge but it’s also really pleasurable.”

“What has been the most powerful for me in therapy is really just sitting across from another person who has warm, non-judgmental regard and gently calling my attention to those places in those ways in which I was hurting myself and denigrating myself or judging myself […] that in therapy the most powerful thing is somebody who is just paying deep and very close attention.”

Hoe fijn zou het voor medewerkers zijn als een dergelijk persoon zich in de organisatie bevindt – al dan niet in de vorm van een coach? Herken je de kwaliteit in je leidinggevende? Wat zou er dan met het ziekteverzuim gebeuren? Hoe zou er met conflicten en defensiemechanismen worden omgegaan? En hoe zouden de prestaties van de medewerkers zijn? En wat gebeurt er met het lerend vermogen van de medewerkers en de organisatie?

Het op alle lagen van de organisatie zichtbaar zijn, natuurlijk met strenge privacy-richtlijnen biedt de organisatie naast het welzijn en lerend vermogen van de medewerker veel voordelen. Die coach van mijn relatie was namelijk, door het diepgaande contact op alle lagen, ook een indirecte bewaker van de cultuur geworden. Het bijzondere of misschien ook wel niet, was dat deze coach met een paar uurtjes was begonnen en nu een volle weekagenda had. In hoeverre is dat nu gemeengoed vroeg ik me af? Hoeveel organisaties nemen dit nu echt serieus? En maken organisaties ook de afweging wat een dergelijke investering oplevert?