liefde

Collectie ‘Liefde’

lief·de zelfstandig naamwoord • de v; 1291–1300 ‘ge­noe­gen, ge­ne­gen­heid, liefde’, van lief + -de; 1 liefdes of liefden war­me ge­ne­gen­heid, ge­hecht­heid aan een per­soon of zaak; 2 liefdes of liefden ge­ne­gen­heid van per­so­nen te­gen­over el­kaar 3 g.mv. preg­nant; soms eu­fe­mis­tisch li­cha­me­lij­ke lief­de ≈ seks; 4 g.mv. ge­voel van eer­bied en wel­ge­zind­heid i.v.m. de (chris­te­lij­ke) godsdienst; 5 g.mv. ster­ke, diep­gaan­de nei­ging tot, be­lang­stel­ling voor een zaak; 6 g.mv. be­lang­stel­len­de toe­wij­ding; 7 liefdes of liefden voorwerp van liefde; 8 g.mv. ver­ou­der­de li­te­rai­re taal Amor, de min­ne­god.