‘We lopen het pad. We hebben de hele weg wild gekampeerd.’

‘Dat kan ik zien. Jullie hebben het over je.’

‘Het?’

‘Ja, het. Het heeft jullie aangeraakt. Jullie stralen het uit, jullie hebben de hand van de natuur gevoeld. Dat raak je nooit meer kwijt. Jullie zijn gezouten.’

Dat zijn woorden die gesproken worden tegen Moth en Raynor, de hoofdrolspelers van ‘Het Zoutpad’. Ze lopen de langeafstandwandelroute, het South West Coast Path in Engeland.

Je hebt ze in alle soorten maten die langeafstandwandelroutes. Je hebt ‘ons’ Pieterpad, pelgrimroutes zoals ‘Camino de Santiago’ en ‘Cammino di San Francesco’ (waar je bij KoopenBakker een deel van kunt lopen). Maar ze vallen in het niet bij de extreme en monstrueuze routes zoals het South West Coast Path, Pacific Crest Trail en de onwaarschijnlijke Trans Canada trail.

Ik zag het South West Coast Path enkele jaren geleden van dichtbij toen ik langs de route fietste. Een dun, wild pad langs de zuidwestkust van Engeland. Waarom loopt iemand zo’n route? Waarom elke dag de onzekerheid hebben om een goede slaapplek te vinden onder dat dunne tentdoek, elke avond op een matje slapen en koken op een 1-pitsgasstel. Om vervolgens maandenlang in het monotone ritme van wandelen, geteisterd te worden door wind, regen maar ook felle zon. Waarom?

Dat wordt beschreven in de prachtige en waargebeurde roman van Raynor Winn: Het Zoutpad. Moth en Raynor lopen het ruige South West Coast Path nadat ze bijna al hun spaargeld en boerderij in Wales kwijtraken. Met de boerderij verliezen ze ook hun werk. En ook hun leven dreigt uiteentespatten als de man van Raynor, de 50-tiger Moth, hoort dat hij ernstig ziek is. Met een wekelijkse uitkering van 48 pond en 115 pond op de bank, besluiten ze impulsief het South West Coast Path te lopen. Wat dan wordt beschreven is tegelijk prachtig en wonderlijk.

Moth en Raynor ploeteren langs het pad en worden langzaam bevangen door de rust en kracht van de natuur. De ernstige ziekte van Moth verdwijnt. Ze worden beiden krachtiger en sterker. Ze verwerken hun verdriet en vinden nieuwe betekenis.

Het doet me denken aan mijn eigen avonturen. Aan de solo-fietstocht naar Kopenhagen bijvoorbeeld. De foto op de homepage is het beeld van deze reis. Zonder telefoon, internet en al wild kamperend een route vinden naar het Noorden. Weg van alles en iedereen. Alleen ik, de natuur, een fiets en mijn eerste levensbehoeften. Ik sprak hele dagen niet. Behalve aan het einde van de dag die twee minuten tegen mijn cameraatje.

Toen ik thuiskwam en de beelden monteerde tot een film verbaasde ik me over wat ik zag. In 9 dagen verdween de drukte uit mijn lijf, hoofd en gezicht. Mijn ogen lichtten op, werden helderder, plezier en vuur spatte in de camera en ik zag letterlijk de rust over me heen komen. De hand van de natuur… Wat zou er gebeuren als jij 48 uur per week in de natuur doorbrengt? Wat zou er gebeuren als jij 3 maanden alles achter je laat en gaat wandelen? Lees het boek en merk wat er gebeurt.