natuur

Wat gebeurt er als je offline gaat en met een matje, slaapzak, hangmat, een zeiltje en met 10 dagen eten op je schouders, in je eentje gaat zwerven in de Franse bossen? Geen mobiele telefoon, geen GPS, geen boek, geen muziek en geen afleiding. Alleen je rugzak, de natuur en de beweging van het wandelen. Wat zou er met mijn fysieke en geestelijke gesteldheid gebeuren? Dat was de vraag die me bezighield. Het was een wonderlijke en prachtige ervaring die ik nu in mijn dagelijks leven integreer en die ik iedereen gun.

Er is een gevleugelde uitspraak in mijn vriendenkring. Als één van ons het moeilijk heeft, als de spanning te groot lijkt te worden, als verdriet je bij de keel grijpt, je je futloos voelt of je in een beweging zit waar je niet uit lijkt te komen, dan spreekt één van ons altijd de magische woorden: "Het is tijd om buiten te spelen." Op dat moment worden avonturen geboren. We vliegen een berg op, lopen midden in de nacht van Scheveningen naar Zandvoort, bevinden ons plotseling met paar ijsbijlen op een bevroren waterval, kanoën op de Spey River in Schotland of lopen een paar dagen door de sneeuw in de Zweedse bossen en kamperen langs bevroren meren. Het maakt ons rustig en brengt ons bij onszelf. Die herinneringen kwamen boven toen ik deze prachtige korte film zag waar vader en zoon langs de Colorado-rivier opnieuw verbinding met elkaar zoeken. Prachtige storytelling, mooie shots, heerlijk gemonteerd, fijne muziek en wijze woorden in een aangename voice-over. 

In een fractie van een seconde reageren we. In die reactie vallen we vaak terug in instinctieve gedrag. Dit natuurlijk aangeleerde gedrag brengt ons ver maar kan ook leiden tot een vervelende dynamiek. In een expeditie waar extreem weer, vermoeidheid en een heftige omgeving eerder regel is dan uitzondering, is het logisch dat ineffectieve communicatie en inefficiënte samenwerking sneller naar boven komen. Het is een tikkende tijdbom die altijd wel een keer ontploft en dingen in de war stuurt. Telkens weer.