Nick Mullins is een jongen die op 10-jarige leeftijd zijn passie vindt in skateboarden. Hij is getalenteerd en krijgt langzaam meer aandacht van sponsoren en daarmee lijkt het pad naar een professioneel skatersbestaan geopend. In maart 2009 maakt hij een video op een verlaten industrieterrein om mogelijke sponsoren te trekken. Hij valt door de slechte ondergrond hard. Zijn handen glijden door het ‘roestige’ gruis over de grond. Het is waarschijnlijk dé gebeurtenis die zijn leven compleet verandert. Hij krijgt in de weken daarna uitslag op zijn huid en blijkt MRSA (Methicillin-resistant Staphylococcus aureus) te hebben. Een bacterie die tegen specifieke antibiotica resistent is. De bacterie verspreidt door zijn lichaam en de artsen stoppen hem in een coma om hem te behandelen. Ze geven hem 1% kans om te overleven en mocht hij wakker worden dan zal hij waarschijnlijk hersendood zijn. Maar hij haalt het en alles functioneert nog, behalve zijn ogen. Hij is zijn zicht kwijt.

“Everything, it was just gone. I honestly thought I was like well. I have no money. I have no job, no work history. I don’t know how to take care for myself. Being a young kid you know. It was really hard. I got really scared. Did not know what to do.”

EN DAN?

Wat doe je als je passie skaten is en je de hele dag daarmee bezig bent? Wat doe je als dat wegvalt? Je lichaam is uitgemergeld en moet herstellen van een infectie en je moet een nieuwe weg vinden in een nieuwe werkelijkheid. Dat is waar Nick Mullins voor staat. Hij komt in een depressie terecht totdat na hij na 3 maanden beseft dat hij alleen maar blind is en nog heel veel kan. Eigenwijs als hij is gaat hij geen revalidatietraject in, maar maar pakt zijn skateboard en hangt op het skatepark rond. En dan…

“I just remember hearing like the wheels of the skateboard and people popping their board. Doing a long grind and landing. And remembering that satisfaction of like trying a trick so many times and then finally roll away from it.

I got a little bit jealous one day. Because my friend are skating half pipe. And that I mean… half pipe was always favorite.

That day I wasn’t even thinking about it. I wasn’t thinking about falling. I wasn’t thinking about getting hurt. I just wanted to make it to the other side.

Put my front foot on the slam,
the front wheels down…
Made it up to the other side of the ramp and I was like:

‘Yup it’s on!’”

SKATEN, VALLEN, OPSTAAN EN WEER SKATEN

En vervolgens doet Nick Mullins wat hij altijd heeft gedaan. Skaten, vallen, opstaan, vallen en weer opstaan. En nog een keer en nog een keer. Hij skate ondanks dat hij niet kan zien. Hij vertrouwt op zijn gevoel. Hij vertrouwt op zijn lichaam en hij vertrouwt op de talloze keren dat hij op zijn skateboard stond. Hij vertrouwt erop dat hij kan vallen om vervolgens een nieuwe evenwicht te vinden. Het is sinds zijn tiende een instinctieve beweging geworden.

“Basically it’s all just muscle memory.
It’s just the barrier of not being to see what I’m doing.”

Hij vertrouwt op zijn lichaam. En merkt hij dat zijn lichaam een geheugen heeft en langzaam komt hij in een bijzondere flow. Een skater langs de kant zegt: “Now he’s doing just ridiculous stuff. He does some of the most amazing stuff I’ve ever seen on a halfpipe.”

“I’m just trusting it and flying around and letting what my body has learned in the past just kind of do it’s thing. I’m not thing about tricks. I’m just thinking about what feels natural next.”

– Tekst ‘You And Thing That You Love’ gaat onder de afbeeldingen verder –

– Klik voor meer lichaam en geheugen op een van onderstaande afbeeldingen –

INTIMITEIT

KIND

VERSCHIJNEN

PADEN

NIEUWE WEG

Wat me zo raakt aan deze video is dat je niet ziet dat Nick Mullins blind is. Dat hij een nieuwe weg vindt met het beperkte zicht dat hij heeft in een bestaande wereld. Hij durft zich met zijn skateboard in het donker van een ‘ramp’ te laten vallen – zoals een skier aan de rand staat van een zwarte pist om zich vervolgens in de diepte te storten. Om vervolgens het vertrouwen te vinden dat de beweging hem zal leiden zoals die hem altijd heeft geleid.

IN FLOW

Hij wordt geholpen door zijn lichaam. Naast onze hersenen heeft ons lichaam ook een geheugen. Als je hem op het eind van de video ziet skaten is het alsof je een balletdanser ziet die – in flow een ingewikkelde routine doet en – zich laat leiden door het moment. Iemand die zo in contact is met zijn lichaam en skateboard. Het is ontroerend om te zien hoe hij zijn lichaam vertrouwt en waar het hem brengt en wat het hem geeft.

ONS LICHAAM HEEFT EEN GEHEUGEN

Het lichaam als richtingaanwijzer

Ons lichaam heeft net als onze hersenen een geheugen. Het herinnert zich dingen. Zoals het lichaam van Nick Mullins de bewegingen op zijn skateboard herinnert, zo typen wij blind zonder na te denken, trapt een voetballer een bal die bal 50 meter verder op de borst van een andere speler beland, weet een balletdanseres hoe ze de ‘fouetté en tournant en dehors’ in flow kan maken en weet deze pianiste dat stuk onverwacht – zonder partituur – uit haar hoofd te spelen. We denken er niet over na en doen het gewoon omdat we het zo vaak gedaan hebben.

HET GEHEUGEN VAN ONS LICHAAM GAAT VEEL VERDER

Maar het geheugen van ons lichaam gaat veel verder. Het lichaam weet hoe je vroeger bent aangeraakt en weet wat je is overkomen. Zeker als het om een intense gebeurtenis of aanraking gaat. Vaak weet je het verstandelijk niet meer, maar weet je lichaam het nog wel. In het hier en nu kan een aanraking, een gebaar of een gebeurtenis, deze lichamelijke herinnering weer naar de oppervlakte brengen.

ONVERKLAARBAAR

Soms heb je dan geen idee wat je overkomt. Een vrouw neemt haar net geboren dochter op haar schoot en begint plotseling te huilen. Ze kan niet stoppen en doet dat maandenlang. Een eindeloos verdriet lijkt haar te overspoelen. Ze weet niet meer waarom, totdat er langzaam mistige flarden naar boven komen over haar eigen eenzaamheid in de eerst jaren van haar leven. De herinnering van het verlies van haar zieke moeder op jonge leeftijd en de enorme eenzaamheid die ze ervoer wordt met de geboorte van haar eigen kind wakker gekust.

– Coachingssessie: opnieuw ontmoeten –

Hij staat op de stoel. De begeleider heeft hem gevraagd om zijn ogen te sluiten en rustig te ademen. Langzaam neemt de begeleider hem mee terug in de tijd. Ze reizen via gedachten, herinneringen en ervaringen terug naar de eerste jaren van zijn leven. Langzaam worden de beelden, de geuren en de geluiden van die tijd weer zicht- voel- en hoorbaar. Plotseling is hij weer dat 4-jarige jongetje in dat kleine huis.

De begeleider vraagt aan hem of hij zijn vader ziet. Hij knikt rustig. En dan zegt de begeleider: “Spring in zijn armen!”. En zonder erbij na te denken springt hij van de stoel – met zijn ogen nog steeds gesloten – in de armen van de begeleider. Zo hangt hij als een aapje met de benen om de heupen van de begeleider en de armen om zijn nek. Hij houdt hem stevig vast zoals hij dat vroeger ook zo goed kon doen. De tranen wellen in zijn ogen en rollen even later over zijn wangen. Ja! Zo voelde het om in de armen van zijn vader te worden genomen. Na ruim 40 jaar ontmoet hij zijn overleden vader opnieuw in het hier en nu.

Het voelt als thuiskomen. Oude herinneringen en verloren gevoelens komen naar de oppervlakte. Zo voelde het om gedragen te worden. Zo voelde het om steun te krijgen. “Het is tijd om deze herinneringen en gevoelens te koesteren”, zegt de begeleider. Ze gaan je helpen in het hier en nu.

ONBEWUST REAGEREN

Intense waaronder traumatische gebeurtenissen kunnen in ons lichaam worden opgeslagen. De herinnering wordt dan buiten het bewustzijn geplaatst omdat het te heftig is. Het is een overlevings- en defensiemechanisme van ons menszijn. De herinnering is dan niet meer ‘oproepbaar’, maar het lichaam weet het nog wel. Het gevolg is dat je geen gedachten meer hebt over dat specifieke incident. Later in je leven kan een aanraking, een signaal of bijvoorbeeld een vergelijkbare gebeurtenis – die je lichaam nog wel herinnert – het gevoel van dat moment weer naar de oppervlakte laten komen. Langzaam zijn dan ook de herinneringen weer toegankelijk. De deur is dan geopend, kan niet meer dicht en het moment breekt aan om deze gebeurtenis aandacht te geven. Dat is vaak een lastig proces, maar geeft uiteindelijk meer rust, kracht en vrijheid in het hier en nu.

– Coachingssessie: de kou van de steen –

Ze heeft net het verhaal vertelt hoe ze op die dag in het ziekenhuis – als klein meisje aan de hand van haar moeder – haar vader tegenkwam. Haar moeder negeert – in de strijd die ze met elkaar hebben – haar man. Het meisje weet niet precies wat ze moet doen en loopt met haar moeder mee. Ze zegt nu tegen de begeleider: “Het is het moment waar ik het gevoel had dat ik mijn vader kwijtraakte.”

Het is een sessie over steun en kracht vinden. Even later pakt de begeleider een steen en vertelt het verhaal dat bij het vinden van deze steen hoort en wat het voor hem betekent. Hij zegt dat in moeilijke tijden hij deze steen pakt. Het geeft hem rust en kracht. “Wat zou voor jou een symbool voor rust, kracht en steun kunnen zijn?”, vraagt hij haar.

Als zij na de sessie met de hond op de heide gaat wandelen en nadenkt over de sessie, ziet ze op de grond een soortgelijke steen liggen. Ze pakt hem op en als ze de kou van de steen in haar hand voelt, voelt ze de koude hand van haar moeder weer in het ziekenhuis. Ze realiseert zich dat ze op dat moment niet alleen haar vader kwijtraakte, maar ook haar moeder.

De kou van de steen verdiept de herinnering en geeft haar een nieuw inzicht. Ze heeft het vanaf die tijd zo in haar eentje moeten doen. Het opent voor haar de weg om in het hier en nu naar meer steun te zoeken.

LICHAMELIJKE SENSATIES ALS RICHTINGAANWIJZER

In onze drukke wereld – met de grote hoeveelheid signalen die we op dagelijks op ons af krijgen gevuurd en de verantwoordelijkheden die we dragen – vergeten we wel eens om met aandacht naar onze lichaam te luisteren. De stroom van gedachten neemt ons helemaal in beslag. En dat is zonde. De lichamelijke sensaties zijn vaak richtingaanwijzers om een specifieke situatie in te schatten. Luister er naar. Voel met aandacht. Wat willen ze je vertellen?

LICHAMELIJKE SENSATIES EN COACHING

Een fundamenteel onderdeel van coaching is om naast gedachten en emotie stil te staan bij je lichamelijke sensaties, houding en ademhaling. Wat voel je? Waar voel je het? Als je op de sensatie focust wat gebeurt er dan? Welke emotie ervaar je? Welke gedachten komen op? Welke herinneringen komen er dan te voorschijn? Kun je er woorden aan geven? Wat wil je lichaam je vertellen? Juist het lichaam geeft vaak heldere signalen – die het cognitieve vaak niet begrijpt – en fungeert vaak als een richtingaanwijzer voor nieuwe antwoorden.