Alex Lewis krijgt op 18-jarige leeftijd een ongeluk met zijn motor. Als hij eindelijk uit zijn coma ontwaakt, herinnert hij zich niets en niemand meer, behalve één ding: zijn tweelingbroer Marcus. Maar zijn vader, zijn moeder, zijn huis, zijn slaapkamer, het concept keuken of televisie, hij is het allemaal kwijt. Hij weet zelfs zijn eigen naam niet meer. Een brein zonder herinneringen brengt hem in een vreemde wereld en geeft angst, ongelofelijk veel angst. Zijn enige steun en toeverlaat is zijn eeneiige tweelingbroer Marcus. Hij vertrouwt hem blindelings en het liefdevolle contact tussen deze twee mannen zorgt dat Alex zich weer tot de wereld kan verhouden. Hij bouwt zijn leven op met de informatie die Marcus hem geeft. Zijn lege brein wordt door het ‘implanteren’ van kleine herinneringen weer gevuld. Hij maakt er vervolgens zijn ‘eigen verhaal’ omheen maakt. Het lijkt een idyllisch verhaal totdat hun vader en moeder overlijden en Alex erachter komt dat Marcus een rooskleurig verhaal heeft verteld. En langzaam dringt er tot hem door dat hij in een bijzondere familie is geboren. Bovendien krijgt hij meer zicht op een duister familiegeheim. De zorgvuldig opgebouwde wereld van Alex stort ineen. Wat is nu waar? Hoe heeft mijn leven er werkelijk uit gezien? En wat is dat familiegeheim wat mijn tweelingbroer me zo graag wil besparen? De broers groeien uit elkaar. En na ruim 20 jaar wordt de waarheid voor de camera onthult. Wat een documentaire!

Het is één van de meest intense documentaires die ik de afgelopen jaren zag. Ik zat letterlijk 90 minuten op het puntje van mijn stoel. En dat komt door het verhaal, de indringende setting, de close-ups waarin elke emotie te zien is, de bijpassende beelden en de fantastische opbouw.

OPBOUW VAN HET VERHAAL

In het eerste deel krijg je het perspectief van Alex – degene die het ongeluk heeft gehad – te zien. Hij vertelt en spreekt op een intieme manier over zijn emoties. Hoe verhoudt hij zich opnieuw tot de wereld? Waarom was dat zo lastig? Hij ging door het ongeluk 10 jaar terug in zijn geestelijke ontwikkeling en moest nagenoeg alles opnieuw leren. In het tweede gedeelte krijg je het verhaal van Marcus te horen en in derde gedeelte zie je voor de camera hoe Marcus het familiegeheim aan Alex onthuld.

MEEGEZOGEN IN EEN EXCENTRIEKE FAMILIE

Als kijker word je door beelden en foto’s in het verhaal meegezogen. En langzaam bekruipt je het gevoel dat je in een excentrieke familie terechtgekomen bent. Je voelt je een voyeur. Mag en wil ik dit wel zien? Mijn nieuwsgierigheid overwon het van het ongemakkelijke gevoel en ik schoof nog iets verder naar voren.

Het afstandelijke contact tussen de ouders en hun zoons, het slapen in het tuinhuisje ver van hun vader en moeder, het niet hebben van een sleutel van het ouderlijke huis, het huis alleen op gezette tijden mogen binnenkomen, de ‘off-limits’ delen van de villa, werpen een donkere schaduw over het verhaal. Maar voor Alex lijkt het allemaal gewoon. Hij weet immers niet hoe de wereld werkelijk in elkaar steekt.

ONGEMAK EN NIEUWSGIERIG

Het wordt nog ongemakkelijker als de dominante, afstandelijke en strenge vader op zijn sterfbed aan Alex en Marcus vraagt of zij hem willen vergeven. Waar Alex meelevend meteen ja zegt, zegt Marcus nee en loopt de kamer uit. Alex snapt het niet en gaat verhaal halen. Een eeneiige tweeling die zo op elkaar lijkt, maar zo verschillend reageert. Wat is er in die eerste 18 jaar gebeurd? Je begint te snappen dat het ongeluk het perspectief van Alex – richting zijn ouders en daarmee zijn gedrag – heeft veranderd. Marcus zegt tegen Alex dat hij het van zich af moeten laten glijden. En je wordt nieuwsgieriger en nieuwsgieriger.

Diezelfde paradox vind je terug als hun moeder overlijdt. Waar Alex met tranen aan het bed van zijn moeder zit, toont Marcus geen enkele emotie. Maar het wordt pas echt bizar als ze na het overlijden het familiehuis inclusief de verboden gebieden betreden. Je valt van de ene in de andere verbazing. Vooral als ze die diep verscholen foto vinden. En dan…

– Tekst ‘Tell me who I am’ gaat onder de afbeeldingen verder –

– Klik op onderstaande afbeeldingen en vind meer inspiratie –

DE ESSENTIE VAN VERBINDING

Over het tonen van moed

Op een gegeven moment vraagt Marcus aan Alex waarom hij nou de details van het familiegeheim wil weten. Wat schiet je nou op met die vervelenden gedachte? Waar Alex op antwoordt: “So we can be fully connected again Markie.”

OP ZOEK NAAR VERTROUWEN EN GEMAK

In een relatie of contact doorlopen we altijd een aantal stadia. We maken eerst contact en hebben in het eerste moment dan meteen een gedachte over de ander. Om vervolgens met een gezichtsuitdrukking, een houding, een gebaar en de manier waarop we onze woorden uitspreken te reageren. Die eerste paar seconden zetten de toon van de ontmoeting. Om vervolgens te kijken wat er bij de ander gebeurt. En zo verhouden we ons langzaam tot elkaar. Het is een dans van geven en ontvangen. We laten in het begin van een relatie vaak het vriendelijke en het mooie aan de ander zien. Zodat hij of zij zich aan jou kan vertrouwen, zich op zijn of haar gemak voelt waardoor je steeds meer van jezelf kan laten zien.

DE STAP NAAR ECHTE VERBINDING VERGT MOED

Het wordt spannend als we op zoek gaan naar meer intimiteit en daarmee naar een diepere verbinding. Om daar te komen is altijd iets van moed nodig. Verbinding ontstaat als niet alleen het mooie en het goede, maar ook het kwetsbare, onzekere of lastige er mag zijn. Hoe ben ik de ogen van de ander als ik ook het onvolmaakte laat zien? Blijft de ander dan? Of komt angst, verlies, pijn of woede naar de oppervlakte? Het zijn de spelbrekers die de verbinding onder druk zetten en vaak verbreken. Een oordeel of een afwijzing ligt op de loer. Wordt bewaarheid waar ik zo bang voor ben?

“I’ve been silent for 20 years. 20 years. Of hiding. I should have stood by him, I should have helped him. We should have done everything together as twins. We’re identical twins. Bonded. And this thing was so strong that it broke us off. It broke us apart.”

HET ONVOLKOMENE MAG ER NIET ZIJN

Voor mij gaat de essentie van deze documentaire over de zoektocht naar verbinding. In het begin denk je misschien dat Marcus een goede keuze maakt door alleen het fijne en mooie te vertellen en het onvolkomene weg te laten. Wat schiet je er nou mee op om dat te laten zien? En Marcus komt er een hele tijd mee weg. Echter op het moment dat Alex voelt dat het onvolkomene er niet mag zijn, raakt hij uit verbinding met zijn broer. De intimiteit en de diepe verbinding is verdwenen. Slechts een beperkt gedeelte is in de ontmoeting zichtbaar. Het drijft ze uit elkaar.

OPNIEUW IN VERBINDING

Ze leven aan de oppervlakte en ze voelen het gemis. Marcus staat voor onmogelijk dilemma en hij kiest ervoor om het geheim in die donkere kamer te houden waar hij het jarenlang heeft weggestopt. Weg van de pijn, weg van de woede en weg van de angst. Hij is bang dat het ‘donkere’ zijn leven weer overneemt. Totdat hij na ruim 20 jaar de moed en de liefde vindt om het Alex te vertellen. En meteen is er weer verbinding. Prachtig!

HEB JIJ EEN RELATIE WAAR JE MEER UIT WILT HALEN?

Als je dit zo leest, heb jij dan iemand in je hoofd waar je in het contact wat meer moed zou willen laten zien om de verbinding te herstellen of te verdiepen? De vragen die je zou kunnen stellen zijn: Laat jij het onzekere, onvolmaakte of onvolkomene aan die ander zien? En waarom doe je dat nu niet of in beperkte mate? Vertrouw je de situatie of persoon niet? Of zie je op tegen zijn of haar reactie? Wat speelt er in jou? Waar ben je bang voor? Wat zijn dan de consequenties? Wat kan er gebeuren? Is dat erg? En valt daar over te praten en is het te herstellen? Ga je voor de ontmoeting op de grens?

RICHTEN OP WAT HET KAN OPLEVEREN

En wat heb je nodig omdat te doen? Wat gebeurt er als de ander blijft staan? En dat er al dan niet na een – pijnlijke, intense, moeizame of verdrietige – dialoog de ander zegt: “Het is goed zo.” Of zegt “Ik snap het.” Dat hij of zij je ziet en zelfs steunt. Wat levert dat jou en jullie uiteindelijk op?

VERDIEPING, AUTHENTIEK LEIDERSCHAP EN SAMENWERKEN

Het zijn vragen die een relatie verdiepen. Het zorgt voor authentiek leiderschap – de ander kan zich met jou identificeren en daarmee makkelijker met jou verbinden – en het maakt krachtige en effectieve teams. Zijn we daar allemaal niet op zoek naar?

Welke stap kun jij telkens in een ontmoeting zetten? En welk effect heeft dat op de ander? Ik wens je een prachtig avontuur!