BLOG | NORBERT KOOPEN
HART
15 december 2024 – Leestijd 2 minuten
“Wat zou er gebeuren als je 7 dagen lang meer dan 12 uur per dag mediteert?” Dat was de vraag die ik me voorafgaand aan mijn eerste retraite in dat prachtige klooster stelde. Ik zat in een crisis en kon de muren die me altijd beschermden niet meer omhoog houden. Ik was op zoek naar een nieuwe weg en ik greep alles aan om die te vinden.
“Het gemis is dan onbewust aan het stuur. Wat je uitsluit bepaalt. Als een zwart gat – dat gedicht wil worden – zuigt het alles naar zich toe. Al het gerealiseerde verlangen verdwijnt in een bodemloze put en het gevoel blijft.”
Ik was meer van de actie. Snel. Veel indrukken. En gaan. Stilstand was achteruitgang.
Wat zou er gebeuren als je 12 uur per dag zo stil mogelijk zit en je je op je adem en je sensaties in je lichaam focust? Welke invloed heeft dat op je gedachten en je emoties? Wat komt er dan naar boven? Het was de tegenovergestelde beweging van datgene wat ik deed.
Ik had nog nooit langer dan 20 minuten gemediteerd. Ik kreeg het eigenlijk nooit rustig. Ik deed dat mediteren vooral omdat het ‘hoorde’. Omdat het zo goed zou zijn. Mediteren zit in elke religie en wordt al duizenden jaren gedaan. Daar moet toch iets groots in zitten dacht ik toen.
Een cognitieve manier om iets sensitiefs te ontdekken. Dat werkt meestal niet.
En zo reed ik met een voor mij aantal onbekende ‘tochtgenoten’ die ik een lift gaf naar dat klooster. Bij aankomst bleken ze naar de bushalte te zijn gelopen. Ze dachten dat ik het einde van de week niet zou halen.
Maar wil en doorzettingsvermogen zijn dan een uitkomst. Ik hield het 7 dagen vol. Het transformeerde. Ik brak door de drukte heen en kon met aandacht stil blijven zitten. Met een enorme wilskracht destijds. Maar toch … die eerste ervaring was gezet.
Illustratief was mijn blik op de nonnen. Elke dag ging ik naar de mis. Eerst was er vooral het oordeel over die nonnen die hun hele leven voor God ‘hadden weggegooid’. Totdat ik zo tegen het einde van de week kon zien welke liefde ze ervaarden. Hoe in dat eenvoudige er een vol en rijk leven was ontstaan.
Ik kocht na afloop een boek ‘Hart van wijsheid’ van Joseph Goldstein en Jack Kornfield die Vipassana mediatie naar het westen brachten. Het gaat over helder en zonder oordeel naar jezelf kunnen kijken. Ik las en spelde het.
En als ik het na al die jaren weer uit de boekenkast pak omdat ik iets over aandacht wil schrijven dan zie ik hoe dat boek ongemerkt in mijn systeem is gaan zitten. De relatie tussen gevoel, gedachte en de instinctieve beweging die daar uit volgt is er eigenlijk onbewust altijd.
De waarnemer in mij werd destijds geboren. Daarna is hij degene geweest die me helpt om mijn weg te vinden.
Ik realiseerde me destijds niet dat ik in dat klooster iets waanzinnigs had geleerd. Persoonlijke ontwikkeling, leiderschap, betekenis, teamontwikkeling, verbinding et cetera begint met aandacht en bewustzijn. En ik zou er nu ook liefde aan toevoegen.
Soms is het helemaal geen slecht idee om met wilskracht een uiterste op te zoeken.
Dit is het laatste blog in de serie over de relatie tussen je omgeving en je fysieke en geestelijke gezondheid.
‘De pelgrim in jou’
Pelgrimeren is een oeroude activiteit die zowel in het christendom, de islam, het boeddhisme en hindoeïsme voorkomt. Daarmee …
Ik ben de rivier, de rivier ben ik
Nagenoeg elke dag zwem ik. Het is een verslaving geworden om me even met het water in die monotone beweging …
Het grote afscheid
‘Wat is het druk hè, op de parkeerplaats?’, zegt hij terwijl hij in de kleedkamer van het zwembad zijn broek uittrekt. Aan …
Van uitzicht naar inzicht
“Wat ben je rustig in vergelijking met de laatste keer”, zegt ze na twee uur. We zagen elkaar bijna zeven jaar …
Baita
Ik ben de onweersbui net voor en ik loop het kleine overdekte terras van de ‘Baita’ op. Niet alleen ik schuil …