BLOG | NORBERT KOOPEN
GELUK
18 mei 2025 – Leestijd 2 minuten
Tanti auguri a te. Tanti … Ik zit in mijn favoriete berghut. De hele hut zingt voor die man die daar wat verlegen aan de tafel zit. Het is Tino. Eigenlijk Clemente en als jongste werd dat Clementino. Tino dus. Hij is 80 geworden, maar hij ziet er uit als 65. Zijn gebruinde huid nog strak en net toen hij binnenkwam bewoog hij als een fitte vijftiger.
“Als het tafereel zich zo ontvouwt dan focus ik me op het geluk dat ik zo ervaar. […] Vaak ervaren we geluk meer na het moment. Dan kijken we terug naar de beelden, voelen het plezier en krijgt een gebeurtenis vaak meer betekenis. De kunst is om het ook in het moment te kunnen pakken. Dit is zo’n moment realiseer ik me als ik aanschuif.”
De kok heeft een verjaardagstaart voor hem gemaakt. Ik zit met de deelnemers van mijn leiderschapsreis met enige verwondering naar het tafereel te kijken. “Wat ziet hij er goed uit”, zeg ik tegen mijn tochtgenoten. Al het personeel schikt zich om Tino en ze proosten met mousserende witte wijn: “Saluti”
Als mijn deelnemers gaan slapen en ik aanstalte maak om naar bed te gaan vraagt Tino of ik ook een wijntje wil. En zo word ik onderdeel van dit intieme tafereel. Maurizio, Massimo, Pietro, Alessandra en die restauranteigenaar uit Branzi. Er worden verhalen vertelt. Iedereen lacht. Ik kan niet alles volgen, maar Alessandra vertaalt. Het gaat over op gemsen jagen en het leven hier in de bergen.
De familie van Tino heeft al meer dan 80 jaar hier dat hutje aan het meer. Hij vertelt dat hij als 7-jarig jongetje zijn best op school had gedaan hij in de zomer naar de ‘baita’ mocht. Hij komt hier dus al meer dan 73 jaar en maakt steevast die 3 uur durende wandeling de berg op. Later kwam hier ook die grote berghut te liggen.
In mijn beste Italiaans vraag ik aan hem of er de afgelopen 70 jaar iets is veranderd. Ik krijg een ingewikkeld verhaal over kuddes koeien, mest en dat daarmee de flora vroeger wat anders was. Maar voor de rest is het eigenlijk precies hetzelfde als 70 jaar geleden.
De schoenen en rugzakken zijn wat geavanceerder. Maar de rest is hetzelfde. Ik kom hier al meer dan 20 jaar en in de afgelopen decennia is er inderdaad nauwelijks iets veranderd. Het is een fijne gedachte dat deze prachtige plek in de bergen de komende decennia nauwelijks zal veranderen.
Als het tafereel zich zo ontvouwt dan focus ik me op het geluk dat ik zo ervaar. Ik oefen er regelmatig mee. Vaak ervaren we geluk meer na het moment. Dan kijken we terug naar de beelden, voelen het plezier en krijgt een gebeurtenis vaak meer betekenis. De kunst is om het ook in het moment te kunnen pakken. Dit is zo’n moment realiseer ik me als ik aanschuif.
Ik kijk om me heen, lach, voel dat vriendelijke porretje van Alessandra, zie Maurizio de altijd vrolijke en gastvrije rifugista genieten en geef een knik en knipoog als de kok aan me vraagt of ik nog wat wijn wil. Dit is het intieme, eenvoudige en tegelijkertijd rijke huttenleven na een dag hard werken met mensen die hier al decennia leven.
Als ik de week daarop met de volgende groep naar de hut loop zie ik Tino bij de ‘baita’ zitten. Ik geef een schreeuw. Hij kijkt op en zwaait terug: “Ciao ragazzo!”
Weer zo’n moment en ik grijns van oor tot oor. Nog meer onderdeel van deze plek en omgeving.
E per i miei amici e lettori italiani
Tanti auguri a te. Tanti… Sono seduto nel mio rifugio di montagna preferito. Tutto il rifugio canta per quell’uomo che, un po’ timido, è seduto al tavolo. È Tino. In realtà si chiama Clemente, e da piccolo lo chiamavano Clementino. Quindi: Tino. Ha compiuto 80 anni, ma ne dimostra 65. La sua pelle abbronzata è ancora tesa, e poco fa, entrando, si muoveva come un cinquantenne in forma.
“Quando una scena come questa si svolge davanti a me, mi concentro sulla felicità che provo. […] Spesso la felicità la sentiamo più intensamente dopo il momento. Ripensiamo alle immagini, sentiamo la gioia e l’evento assume un significato più profondo. L’arte sta nel coglierla anche nel momento stesso. Questo è uno di quei momenti, me ne rendo conto mentre mi siedo.”
Lo chef ha preparato una torta di compleanno per lui. Guardo la scena con un po’ di meraviglia, insieme ai partecipanti del mio viaggio di leadership. “Com’è in forma”, dico ai miei compagni di cammino. Tutto il personale si raccoglie attorno a Tino e brindano con vino bianco frizzante: “Saluti!”
Quando i miei partecipanti vanno a dormire e io sto per fare lo stesso, Tino mi chiede se voglio un bicchiere di vino. E così divento parte di questo intimo quadretto. Maurizio, Massimo, Pietro, Alessandra e quel ristoratore di Branzi. Si raccontano storie. Tutti ridono. Non riesco a seguire tutto, ma Alessandra traduce. Parlano di caccia agli stambecchi e della vita qui in montagna.
La famiglia di Tino possiede questa baita sul lago da più di 80 anni. Mi racconta che, da bambino di 7 anni, se andava bene a scuola, in estate poteva venire alla baita. Viene qui da oltre 73 anni e percorre sempre quella camminata di 3 ore per salire in montagna. Più tardi è stato costruito anche il grande rifugio.
Nel mio miglior italiano gli chiedo se in questi 70 anni è cambiato qualcosa. Mi racconta una storia complicata su mandrie di mucche, concime e sul fatto che un tempo la flora era un po’ diversa. Ma per il resto, tutto è praticamente uguale a 70 anni fa.
Le scarpe e gli zaini sono un po’ più sofisticati. Ma il resto è lo stesso. Vengo qui da più di 20 anni e in effetti, in questi decenni, è cambiato ben poco. È bello pensare che questo luogo meraviglioso in montagna cambierà pochissimo anche nei prossimi decenni.
Quando una scena come questa si svolge davanti a me, mi concentro sulla felicità che provo. Mi esercito spesso. Spesso la felicità la sentiamo più intensamente dopo il momento. Ripensiamo alle immagini, sentiamo la gioia e l’evento assume un significato più profondo. L’arte sta nel coglierla anche nel momento stesso. Questo è uno di quei momenti, me ne rendo conto mentre mi siedo.
Guardo intorno, sorrido, sento quella spinta gentile di Alessandra, vedo Maurizio, il rifugista sempre allegro e accogliente, che si gode il momento e faccio un cenno con la testa e un occhiolino quando lo chef mi chiede se voglio ancora un po’ di vino. Questa è la vita semplice, intima e allo stesso tempo ricca del rifugio, dopo una giornata intensa con persone che vivono qui da decenni.
La settimana seguente, mentre salgo al rifugio con il nuovo gruppo, vedo Tino seduto alla baita. Grido. Lui alza lo sguardo e saluta con la mano: “Ciao ragazzo!”
Ancora uno di quei momenti, e sorrido da un orecchio all’altro. Sempre più parte di questo luogo e di questa terra.
Een nieuwe cyclus
De afgelopen jaren realiseer ik me steeds meer dat de tijd waarin we ons nu bevinden een van de belangrijkste momenten van het jaar is. In de…