BLOG | NORBERT KOOPEN

GELUK

18 mei 2025 – Leestijd 2 minuten

Tanti auguri a te. Tanti … Ik zit in mijn favoriete berghut. De hele hut zingt voor die man die daar wat verlegen aan de tafel zit. Het is Tino. Eigenlijk Clemente en als jongste werd dat Clementino. Tino dus. Hij is 80 geworden, maar hij ziet er uit als 65. Zijn gebruinde huid nog strak en net toen hij binnenkwam bewoog hij als een fitte vijftiger.

“Als het tafereel zich zo ontvouwt dan focus ik me op het geluk dat ik zo ervaar. […] Vaak ervaren we geluk meer na het moment. Dan kijken we terug naar de beelden, voelen het plezier en krijgt een gebeurtenis vaak meer betekenis. De kunst is om het ook in het moment te kunnen pakken. Dit is zo’n moment realiseer ik me als ik aanschuif.”

De kok heeft een verjaardagstaart voor hem gemaakt. Ik zit met de deelnemers van mijn leiderschapsreis met enige verwondering naar het tafereel te kijken. “Wat ziet hij er goed uit”, zeg ik tegen mijn tochtgenoten. Al het personeel schikt zich om Tino en ze proosten met mousserende witte wijn: “Saluti”

Als mijn deelnemers gaan slapen en ik aanstalte maak om naar bed te gaan vraagt Tino of ik ook een wijntje wil. En zo word ik onderdeel van dit intieme tafereel. Maurizio, Massimo, Pietro, Alessandra en die restauranteigenaar uit Branzi. Er worden verhalen vertelt. Iedereen lacht. Ik kan niet alles volgen, maar Alessandra vertaalt. Het gaat over op gemsen jagen en het leven hier in de bergen.

De familie van Tino heeft al meer dan 80 jaar hier dat hutje aan het meer. Hij vertelt dat hij als 7-jarig jongetje zijn best op school had gedaan hij in de zomer naar de ‘baita’ mocht. Hij komt hier dus al meer dan 73 jaar en maakt steevast die 3 uur durende wandeling de berg op. Later kwam hier ook die grote berghut te liggen.

In mijn beste Italiaans vraag ik aan hem of er de afgelopen 70 jaar iets is veranderd. Ik krijg een ingewikkeld verhaal over kuddes koeien, mest en dat daarmee de flora vroeger wat anders was. Maar voor de rest is het eigenlijk precies hetzelfde als 70 jaar geleden.

De schoenen en rugzakken zijn wat geavanceerder. Maar de rest is hetzelfde. Ik kom hier al meer dan 20 jaar en in de afgelopen decennia is er inderdaad nauwelijks iets veranderd. Het is een fijne gedachte dat deze prachtige plek in de bergen de komende decennia nauwelijks zal veranderen.

Als het tafereel zich zo ontvouwt dan focus ik me op het geluk dat ik zo ervaar. Ik oefen er regelmatig mee. Vaak ervaren we geluk meer na het moment. Dan kijken we terug naar de beelden, voelen het plezier en krijgt een gebeurtenis vaak meer betekenis. De kunst is om het ook in het moment te kunnen pakken. Dit is zo’n moment realiseer ik me als ik aanschuif.

Ik kijk om me heen, lach, voel dat vriendelijke porretje van Alessandra, zie Maurizio de altijd vrolijke en gastvrije rifugista genieten en geef een knik en knipoog als de kok aan me vraagt of ik nog wat wijn wil. Dit is het intieme, eenvoudige en tegelijkertijd rijke huttenleven na een dag hard werken met mensen die hier al decennia leven.

Als ik de week daarop met de volgende groep naar de hut loop zie ik Tino bij de ‘baita’ zitten. Ik geef een schreeuw. Hij kijkt op en zwaait terug: “Ciao ragazzo!”

Weer zo’n moment en ik grijns van oor tot oor. Nog meer onderdeel van deze plek en omgeving.