BLOG | NORBERT KOOPEN

DE OVERGANG

23 februari 2025 – Leestijd 2 minuten

“Goed voorbeeld ben je”, roept een oudere man die voor de spoorwegovergang staat te wachten naar mij. Naast hem staat een vrouw en een jong meisje met hun fietsen te wachten tot het gebel ophoudt en de lichten doven.

“En na een paar pedaalslagen komt de boodschap van de man hard binnen. Schaamte en schuld doet zijn intrede.”

Ik daarentegen heb een keer goed naar links en rechts gekeken en als de spoorwegbomen omhooggaan, duw ik mijn trappers met kracht naar beneden. Er moet vandaag nog veel gebeuren. Eerst mijn dagelijkse baantjes trekken in het zwembad, een kaartje voor de Matthäus-Passion kopen, aanpassingen op mijn website doorvoeren, cadeautjes aan mijn cliënten versturen, de wandeldate inplannen met die leuke overbuurvrouw die ik laatst bij ‘Nesjomme’ tegenkwam, en ik wil ook nog die 16 km hardlopen en dat persoonlijk stuk schrijven voor mijn ex – die met een intiem diner dansant haar verjaardag viert – voordat ik straks naar Amsterdam ga.

Ik draai me om en schreeuw: “Dank je wel!” Ik steek demonstratief mijn linkerarm in de lucht, zwaai naar hem en kijk hem breed grijnzend aan. Ik vervolg mijn weg, ga met losse handen fietsen, steek mijn oortjes in en ik hoor de openingsklanken van de Matthäus.

Het is een heerlijke dag. De zon schijnt. Ik heb net mijn moeder naar het station gebracht – ze logeerde bij mij. En gisteren voor de houtkachel bespraken we weer het leven. Ze is blij en gelukkig. En ze ziet ook dat ze het einde van haar leven nadert. Ze leeft in het moment en beweegt ondanks haar beperkingen nog veel. Een voorbeeld.

Het leven transformeert en lacht me toe. Ik merk het aan alles. De weg die ik eind 2024 inzette, zet nu mijn wereld op zijn kop. Ik voel het aan alle kanten. En ik begin ook te voelen wat me te doen staat. Het voelt oncomfortabel en tegelijkertijd heb ik er enorm veel zin.

En nu de zon schijnt en de energie begint te stromen, voel ik dat ik geen seconde heb te verliezen.

En na een paar pedaalslagen komt de boodschap van de man hard binnen. Schaamte en schuld doen hun intrede. Ik probeer het eerst in mezelf nog goed te praten. Ik kijk toch goed. Ik besteed heel veel aandacht aan het oversteken van die kruising.

En dan corrigeer ik mezelf: “Nee, Koopen. Zo zijn de regels. Zo hebben we het met elkaar afgesproken. Je bent een slecht voorbeeld.”

Het is de grootste les die ik tijdens covid leerde. De stringente regels gaven me besef dat – ondanks dat ik het vaak anders zou willen – we het zo met elkaar regelen. Zo ontstaat een goed georganiseerde samenleving.

Daar is hij weer. Ik weet het. Het jongetje dat zo weinig grenzen kende en te veel ongezonde aandacht kreeg. Het maakte dat hij vooral zijn eigen gang ging: luid, druk, vol enthousiasme en niet in de gaten wat zijn effect op anderen is. Vooral je eigen weg gaan. Met de toenemende energie verlies ik mezelf, val ik terug in een oud patroon en steek het grenzeloze even de kop op.

En als ik dan mijn baantjes trek, verschijnen bovenstaande woorden in mijn hoofd en zeg ik nu: “Sorry! Dank u wel dat u me corrigeerde. Het was niet oké.”