ZWEMBADETIQUETTE

“Hem moet je er ook uit halen!”, zegt een man van middelbare leeftijd luid tegen de badjuffrouw van net 20. Ze probeert hem met zijn schoolslag uit de snelle borstcrawlbaan te halen.

“Hier mag je niet zwemmen.” zegt ze op rustige zachte toon.

“En hij dan”, schreeuwt hij bijna en hij wijst demonstratief naar mij. Ik doe alsof mijn neus bloedt en blijf rustig met mijn zwemvliezen en mijn zwemplankje mijn borstcrawl beenslag oefenen.

“Hij doet ook geen borstcrawl”

De jonge badjuffrouw blijft standvastig. Ook als hij beargumenteert dat hij sneller zwemt dan de meesten en dat hij het recht heeft om in deze baan te zwemmen. Hij komt met suggesties:

“Je moet beginnen bij de langzame baan!”, zegt hij luidkeels.

Zijn woorden klinken okay. Maar de toon en kracht van zijn stem in combinatie met zijn houding, gebaren en blik zeggen iets anders. Hij is agressief en gaat krachtig over de grens van deze jonge vrouw heen.

Ik voel de boosheid opkomen. Doe eens normaal man! Je neemt te veel ruimte in met je schoolslag. Je hoort hier niet! Luister!

Ga ik me er nu mee bemoeien of houd ik mijn mond. Steun ik haar of geef ik haar een lerende ervaring is wat er in me omgaat.

Ik kies voor het laatste, maar ik houd het in de gaten. Als hij te ver gaat grijp ik in.

Het verbale heeft een kleine invloed in de communicatie. We zijn meesters in communiceren en laten ons meer leiden door de blik, de houding of de intonatie. We reageren niet alleen op de woorden, maar vooral op wat we in de onderstroom voelen.

Dit meisje blijft rustig. Ik zie hem na enkele minuten afdruipen en in de tweede baan stappen. Goed gedaan denk ik!

Het is zondag en druk. Veel mensen kennen de ongeschreven regels niet. Ze stoppen onder het startblok waardoor de volgende niet kan keren of ze zijn te langzaam. Zwemmers raken geïrriteerd en de beschermingsmechanismen komen tevoorschijn. Immers de ongeschreven regels worden geschonden. Een sterke zwemmer rost langs wat zwemmers met de boodschap van: wegwezen hier!

Als ik klaar met zwemmen ben, zie ik dat de badjuffrouw alleen is – ver weg van iedereen. Ik pak mijn spullen en loop naar haar toe.

“Mijn complimenten hoe je dat net aanpakte. Echt heel goed”, zeg ik. En ik zie dat ze volschiet.

Ik wil haar een positief gevoel geven na deze heftige ontmoeting en indirect aangeven dat ik haar in de gaten hield. Ik merk dat het meer met haar heeft gedaan dan ik me realiseerde. Wat een sukkel! Ik kijk even weg omdat ik niet wil dat ze in huilen uitbarst, gezichtsverlies leidt en laat haar even tot zichzelf komen.

“De hele week heb ik dit”, zegt ze.

“Echt supergoed gedaan!” antwoord ik en ga naast haar zitten.

“Wat kunnen mensen toch agressief zijn hè”, zeg ik. Ze probeert een lach op haar gezicht te toveren en we praten nog wat.

Ik blijf bij haar zitten tot het wat rustiger is.

Misschien toch de volgende keer ingrijpen. Was dit nu de juiste keuze?