“Wat we ontvangen zit in datgene wat we geven.”

Waarom maken mensen nog een pelgrimstocht? Wat beweegt een pelgrim? Wat maakt dat na bijna 800 jaar het verhaal van Sint Franciscus nog zo’n aantrekkingskracht heeft? Waarom koos Jorge Bergoglio voor de naam ‘Papa Francesco’? Waarom bezoeken honderdduizenden mensen Basilica di San Francesco in Assisi en waarom lopen zoveel mensen de ‘Cammino di San Francesco’? Een Engelse huisarts die opzoek is naar de geest van Sint Franciscus en overweegt om tot de orde toe te treden, boeddhistische monniken uit verschillende delen van de wereld die op blote voeten het spirituele pad letterlijk zoeken of wij, een stel Nederlanders die de route gebruiken om met een leiderschapsreis wat dichter bij onszelf te komen. En al die anderen die we vanuit de hele wereld tegenkwamen.

Ik ben niet religieus opgevoed en toch intrigeert het verhaal me mateloos. Niet het religieuze perspectief trekt me aan. Ik zie een ijdele, vriendelijke, wereldse zoon van een rijke handelaar die na een crisis al zijn bezittingen opgeeft. En vervolgens op zoek gaat naar zijn diepste verlangen. Zijn wetten van thuis doorbreekt na een grote worsteling met zichzelf, al zijn moed bij elkaar raapt, gehoor geeft aan zijn verlangen en een diepgaande transformatie ondergaat. Hij kiest voor eenvoud, nederigheid en ontwikkelt een grote liefde voor zijn medemens en de natuur. Intrigerend is het niet? Ligt daar ook niet het antwoord op bovenstaande vragen? Juist in deze tijd.

En wat kunnen we nu van hem leren? Dat was één van de vragen die ik mezelf stelde toen ik de leiderschapsreis ‘Cammino di San Francesco’ uitwerkte. We proberen zijn pad te volgen. Een pelgrimstocht door de mooie natuur van Toscane en Umbrië. Een reis over je talenten, capaciteiten, vaardigheden en je levensstrategie. Je routinematig gedrag wordt langzaam ontrafeld met een krachtig leiderschapsprogramma. en de bronnen van dit gedrag komen langzaam en soms met horten en stoten naar boven. 

Een leiderschapsreis om je verlangens te vinden en vervolgens te kijken hoe je die in de wereld kunt zetten. Een reis om dingen achter je te laten en het vinden en maken van nieuw sporen. Het gras en de struiken plattrappen en een nieuwe weg vinden in een onbekend bos. En om dat spoor vervolgens vaker te gaan bewandelen totdat het uitgesleten raakt en een nieuw pad wordt. Dat is moeilijk. Elke keer weer. Een reis om even van de rijdende trein af te springen en terug te gaan naar de kern, terug naar de natuur. Een plek waarvan ik weet dat het goed toeven is. Zeker in dit rijke culturele hart van Italië.

En wat was het een avontuur de afgelopen week. We startten met onweer, regen en hagel in het prachtige natuurgebied Parco Foreste Casentinesi. Een bos waar de tijd leek stil te hebben gestaan. Langs een uitgebreide waaier van schakeringen groen, prachtige flora en fauna, kwamen we op een van de meest heilige plekken van Italië. We kwamen niet Sint Franciscus tegen maar wel tientallen franciscaner monniken waaronder de monnik die op bovenstaande foto mysterieus uit de nevel naar ons toekwam. Onze eerste slaapplaats lag daarboven prominent op de rotsen van de berg Penna: Santuario della Verna.

De tocht vervolgde zich langs middeleeuwse steden, kastelen, modderige steile paden, volle rivieren, vriendelijke Italianen, groene heuvels en vochtige dalen om vervolgens bij Basilica di San Francesco in Assisi te arriveren. De basiliek met drie verdiepingen waar Sint Franciscus samen met zijn kompanen is begraven.

Elke deelnemer maakte in die vijf dagen zijn of haar eigen innerlijke reis. Elke dag wandelen met aangereikte informatie uit het leiderschapsprogramma, verhalen, vragen, stilte, fijne gesprekken, oefeningen en persoonlijke coaching. En na afloop integreren en delen. Het werd onder andere een reis over afscheid, verlies, vertraging, verdriet, verzet, balans, liefde, verlangen en kracht. Een reis met diepgaande inzichten.

En wat is de combinatie van wandelen, vragen, stilte, gesprekken, loslaten en oefeningen toch fijn. Dat bleek maar weer. We zijn als mens van nature lopers en toch is het moeilijk om in woorden te vatten wat er in ons lichaam, onze hersenen, geest en op energetisch niveau gebeurt in die vijf dagen. Als we die oeroude beweging maken. Magisch blijft het. Op naar de volgende. Dan weer in het hooggebergte in de Alpi Orobie. Nu al zin in.