BLOG | NORBERT KOOPEN

HELING

4 juni 2024 – Leestijd 2 minuten

“Jullie moeten me niet zo pesten.”, zeg ik huilend. Feyenoord heeft die dag tegen Ajax zijn grootste nederlaag in deze klassieker opgelopen. Het is 18 september 1983 en het is 8-2 geworden. Ik kan het – als er smalend aan de etenstafel naar de uitslag wordt gevraagd – niet drooghouden. Ik voel me zo verschrikkelijk. Niet Feyenoord verliest. Nee, ik verlies. Ik word ten diepste vernederd.

Op die jonge leeftijd identificeren we ons vaak met krachtige symbolen in onze omgeving: een artiest, een sportman, een club et cetera. De overtuigingen van onze ouders, maar dus ook die van onze leraren en/of helden worden vaak onbewust een onderdeel van onze eigen identiteit: niet opgeven, tot het gaatje gaan en samen door dik en dun. Ik voel me er nog steeds verwant mee.

“Het gemis is dan onbewust aan het stuur. Wat je uitsluit bepaalt. Als een zwart gat – dat gedicht wil worden – zuigt het alles naar zich toe. Al het gerealiseerde verlangen verdwijnt in een bodemloze put en het gevoel blijft.”

Ik werd er weer aan herinnerd toen ik na meer dan 15 jaar weer eens bij Feyenoord in De Kuip was. Ik kijk – ondanks dat ik bijna dertig jaar heb gevoetbald – eigenlijk nooit meer voetbal. Maar toen ik die fantastische serie ‘Sunderland Till I Die’ keek, werd de liefde voor voetbal weer aangeraakt. En toen een van mijn beste maatjes vroeg: “Heb je zin in Feyenoord Koopie?”, zei ik meteen ja.

Ik vroeg me op een aandachtige en bewuste manier af hoe ik me tot situaties moest verhouden. Met een grenzeloze nieuwsgierigheid en een zucht naar avontuur, leerde ik nieuwe vaardigheden en ging daarmee de wereld op een andere manier ervaren: ik reageerde bewuster vanuit een nieuw perspectief. Het gaf me nieuwe overtuigingen, veranderende mijn identiteit en geeft me steeds meer betekenis. Nooit gemakkelijk, meestal altijd goed.

Hoe kun je nu zo krachtig veranderen? Niet meer voetbal kijken is natuurlijk een metafoor. Die omslag geldt ook op andere gebieden. Ik had niet kunnen geloven dat ik zoveel rust zou kunnen ervaren en dat er in plaats van al die oordelen nu vooral verwondering is. De afgelopen decennia ben ik veranderd. Niet alleen omdat ik ouder werd, maar vooral omdat ik door de donkere spoken uit mijn verleden en door crises werd uitgedaagd om naar mezelf te kijken.

Het is mijn dagelijks werk geworden. In al die leiderschapsreizen, begeleidingen, inspiratiesessies, trainingen, workshops en met die vele opleidingen en elke ochtend dat gestudeer, zie ik steeds beter wat werkt. De afgelopen jaren heb ik me een nieuwe manier van coachen en trainen eigen gemaakt. Ja, dit is het effectiefst. Op deze wijze ontstaat wezenlijke en betekenisvolle verandering.

Er wordt geleerd door een iemand in liefde terzijde te staan en hem of haar een krachtige nieuwe ervaring te geven op de aangedragen uitdaging. Ze lossen dan langzaam op in de levensstroom van alledag. Liefde is volgens de bioloog Humberto Maturana de enige emotie waarvan bekend is dat het intelligentie verruimt. Liefde is de stroom die ons doet transformeren en helen!