BLOG | NORBERT KOOPEN

TEVREDENHEID

PERSOONLIJK LEIDERSCHAP<BR>HET GROOTSTE AVONTUUR!

9 februari 2025 – Leestijd 3 minuten

Ik kan mijn gedachten niet vasthouden. Ze verdwijnen in het niets. Wat dacht ik net ook alweer? Het lijkt net alsof ik een takje in een rivier zie en een ogenblik later is dat takje door de snelle stroom uit mijn blikveld verdwenen. Als ik me vervolgens weer op een nieuwe gedachte richt, gebeurt het weer. Hoe ik ook mijn best doe, mijn hoofd blijft leeg. Het is een bizar gevoel omdat het lijkt alsof ik niet goed functioneer.

“Als er geen gemis is, is er ook geen verlangen. Dan is er alleen maar tevredenheid”

Ik weet overigens wel dat ik dingen niet kan onthouden. Dat kan ik wel waarnemen. Dat is de waarnemer in mij, die al mijn ervaringen van een afstand aanschouwt. Deze waarnemer ziet waar ik mijn voeten en mijn wandelstokken zet, voelt de zware rugzak op mijn rug en ervaart ook het geluk en de flow die ik nu op diepgaande wijze ervaar.

De waarnemer ziet – tussen de omgevallen bomen op deze steile heuvels van dit prachtige bos – een grote hoeveelheid felgroen mos die zo schittert in de felle zon. Het is het gevolg van de grote hoeveelheid regenbuien die hier in de herfst en de winter zo kunnen vallen. Maar mijn aandacht vasthouden bij een gedachte lukt niet. Het lijkt alsof de omgeving en ik één worden, alsof ik opga in het geheel.

Het is 2019 en ik ga met een outdoorhangmat, een tarpje, wat eten en mijn outdoorspullen naar de Vosges in Le Grand Est in het noordoosten van Frankrijk. Ik wil kijken wat er met me gebeurt als ik tien dagen alleen in de bossen ben. Ik vind het spannend. Ik heb al best veel gedaan, maar ik heb nog nooit tien dagen in mijn eentje off the grid geleefd. Wat als ik mijn been breek?

Ik heb van die momenten in mijn leven dat ik voel dat ik iets moet doen. Dit is weer zo’n roep die ik niet kan negeren.

Ik heb voor tien dagen eten op mijn rug, kom niet of nauwelijks in de bewoonde wereld en haal mijn water uit natuurlijke bronnen. Ik heb geen voorgenomen plan alleen mijn wandelkaart van twintig jaar geleden. Ik zwerf. Als ik wil slapen dan stap ik van het pad af en duik het bos in om daar tussen de bomen mijn hangmat op te hangen.

Na een onrustig begin vol spanning en stress daalt de rust over me neer. Midden in het bos ervaar ik een ongekende stilte. Er is geen gemis. Bijzonder omdat ik op de reis daar naartoe liefdesverdriet had. Dat is helemaal verdwenen omdat ik zo in het nu aanwezig ben. ‘Als er geen gemis is, is er ook geen verlangen. Dan is er alleen maar tevredenheid.’ Dat is het mantra dat ik daar ervaarde.

Een les voor de rest van mijn leven.

Er ontstond een diepe tevredenheid daar in mijn eentje in die machtige bossen. Mijn waarnemingsvermogen en bewustzijn werden ook groter. En er was verwondering. Over die prachtige structuren en hoe alles met elkaar verbonden is.

Als de zon opkwam hoorde je ineens de zoomende insecten en ging het bos letterlijk aan. Ik hoorde de regen aankomen – aangekondigd door het getik op de bladeren honderden meters verderop. En dan was er het wild. Dat everzwijn dat al knorrend naast mijn hangmat midden in de nacht de grond omwoelde, de vleermuizen die over mijn hangmat scheerden als ik rustte en dat intense contact met die ene ree die me lang in mijn ogen keek. “Hier kan ik altijd naar terug”, zei ik hardop tegen mezelf. “Als ik het even niet zie zitten dan kan ik me hier voeden en tot mezelf komen.”

Op de 7de of 8ste dag maak ik deze video. Verschillende mensen zeiden tegen me: “Zo rustig en geaard heb ik je nog nooit gezien.” Iemand uit mijn netwerk vertelde me later dat ze deze video kijkt als ze gestrest is. De rust heeft een kalmerende werking op haar. Ook ik kijk hem nog weleens om weer iets van dat gevoel van toen te ervaren.

Toen ik opgroeide, mondde dat survivallen in België, Frankrijk en Duitsland – na wat opleidingen bij de Koninklijke Nederlandse Klim- en Bergsport Vereniging (NKBV) – uit in extreme klimexpedities. Met als een van grootste avonturen de beklimming van de hoogste berg van Noord-Amerika in Alaska: de Denali (6.190 m). Een berg in een arctische omgeving met sterke wisselvallige omstandigheden. Zijn noordelijke ligging vlakbij de oceaan maakt hem zo onvoorspelbaar.

Ik weet door die avonturen welk effect de natuur op je heeft. Zeker als je meer dan drie dagen in de natuur verblijft. Er verandert iets wezenlijks in je. Je wordt creatiever en kalmer, en je ervaart tegelijkertijd meer energie. Je voelt je geaard en langzaam wordt het stil. Maar destijds was het vooral een onbewust gevoel dat vaak door beweging en actie en werd overschaduwd.

Ik probeerde het gevoel van de natuur altijd vast te houden, maar het lukte me nooit. Als ik thuiskwam, zat ik na enkele dagen weer in de waan van de dag. Maar hoe krijg je dat gevoel nu in je dagelijks leven?

Totdat ik Jaap Voigt tegenkwam en bewust volgens het ritme van het seizoen ging leven. Hij schreef een wonderlijk boekje gebaseerd op de Yijing. Deze oeroude Chinese filosofie – over het veranderlijke – paste hij op praktische wijze toe op onze omgeving. Het is een model waarin het nieuwe – dat zich elkaar jaar opnieuw ontvouwt – kunt toevoegen aan je bestaande continuïteit.

De laatste jaren merk ik dat ik steeds verder in een ‘natuurlijk ritme’ zak. Dat komt mede doordat ik al een aantal jaren over dit ritme lesgeef. Ik beleef het daardoor nog bewuster. Op wandelingen in de Nederlandse natuur combineer ik dat met wat ik over gedrag, persoonlijke ontwikkeling en leiderschap leerde. Ik bereid het voor en bedenk kleine lerende ervaringen voor de elementen die op dat moment in het seizoen zo belangrijk zijn.

Je ziet dan ook je persoonlijke uitdagingen naar bovenkomen. Voor velen is de wandeling genoeg, sommige van de deelnemers coach ik bij hun volgende stap en enkelen duiken de diepte in door met mij op een van de reizen off the grid te gaan of volgen – een deel van – mijn leiderschapsprogramma.

Het gevoel dat ik daarin ervaar, is dat het leven bewuster, voller en rijker wordt. Niet makkelijker overigens. Want als je dit model volgt, komt het meest wezenlijke en essentiële naar boven. En dat is vaak ongemakkelijk. Want ernaartoe gaan is nooit eenvoudig, maar dat heb je wel te doen. Daar komt namelijk het nieuwe tevoorschijn en wordt die moeilijke en lastige stap gezet naar wat op dit moment in jou ten diepste wil ontvouwen. Daar vindt iets van transformatie plaats.