BLOG | NORBERT KOOPEN

NOG EEN KEER

27 februari 2025 – Leestijd 2 minuten

“Heb je lopers morgenmiddag? Ik voel sterk de behoefte om weer mee te lopen en te wortelen. Kan dat?”, appt hij mij. “Nee, nog niet. Maar we kunnen gewoon met zijn tweeën gaan. Ik grijp elke gelegenheid om te wandelen aan.”, app ik terug.

“Hij kan het wel van de daken schreeuwen. Zo bijzonder is het wat hij voelt. Hij wil het naar buiten brengen, maar hij weet inmiddels ook dat hij als hij dat doet de kans bestaat dat het kapot gaat.”

Tegenwoordig houd ik mijn wandelingen niet alleen op zondag, maar als pilot houd ik ze ook op woensdagochtend en vrijdagmiddag. Ik combineer daar mijn begeleidingswerk met de wetten van de natuur. Woensdag is een succes, maar vrijdag loopt nog niet.

Als we zo op de rand van het Gooimeer in de bossen ontmoeten, zie ik het al. De afgelopen zondagswandeling heeft iets bijzonders naar boven gebracht. In een tweeënhalf uur durende wandeling bracht ik de deelnemers eerst naar rust, toen naar stilte om vervolgens even de leegte aan te raken. In die leegte worden de kleine gedachten en sensaties in ons lichaam gevoeld. En door een teken vanuit de natuur kan er zich vanuit het niets ineens iets uit het onderbewuste ontvouwen.

Het bijzondere is dat het vaak vrij is van gemis en verlangen. Het is autonomer, onafhankelijk van je persoonlijkheidsstructuur en daarmee veel groter. Vaak iets wat je normaal gesproken niet kon zien of voelen. In het taoïsme zeggen ze: “Er wordt iets door jou heen geboren.” Je wordt een instrument van iets groters. Voor mij zijn het de grote cadeaus in mijn leven omdat het steevast zoveel betekenis geeft. Zo wonderschoon.

Later verdiep ik door middel van een visualisatie wat ze vonden. Die kiem dient beschermt te worden. Als je het nu naar buiten zou brengen, gaat het kapot of vervliegt de energie om verder te groeien.

Ik gebruik weer die prachtige metafoor van de aarde die enerzijds voor bescherming zorgt en tegelijkertijd ook weerstand geeft. Het zaadje en de kiem moeten eerst wortelen en energie vinden om vervolgens de kracht te vinden om boven de aarde te komen. Om daarna pas de energie van de zon te gebruiken. En waar de aarde eerst meer weerstand was, wordt het dan een krachtige voedingsbodem.

Hij kan het wel van de daken schreeuwen. Zo bijzonder is het wat hij voelt. Hij wil het naar buiten brengen, maar hij weet inmiddels ook dat hij als hij dat doet de kans bestaat dat het kapot gaat. “Het voelt ook niet stevig”, zegt hij. Vandaar dat hij me appte.

Als we zo wandelen vertelt hij de contouren van wat zich wil ontvouwen, maar de essentie houdt hij binnen. Ik gebruik de voorjaarszon op een windluwe plek om de energie van maart en april te voelen. Minutenlang staan we stil. En met een visualisatie zorg ik ervoor dat het idee in hem blijft en langzaam groeit. En de warme zon geeft het perspectief van de komende maanden. Het is een handvat om het gevoel en de gedachte nu nog niet te delen. Straks met de grote hoeveelheid energie gaat het vanzelf.

Een uur later lopen we ook nog even naar die donkere plek in het koude dennenbos om het huidige mantra van beschermen, voeden en wortelen te voelen.