Er is een gevleugelde uitspraak in mijn vriendenkring. Als één van ons het moeilijk heeft, als de spanning te groot lijkt te worden, als verdriet je bij de keel grijpt, je je futloos voelt of je in een beweging zit waar je niet uit lijkt te komen, dan spreekt één van ons altijd de magische woorden: “Het is tijd om buiten te spelen.” Op dat moment worden avonturen geboren. We vliegen een berg op, lopen midden in de nacht van Scheveningen naar Zandvoort, bevinden ons plotseling met paar ijsbijlen op een bevroren waterval, kanoën op de Spey River in Schotland of lopen een paar dagen door de sneeuw in de Zweedse bossen en kamperen langs bevroren meren. Het maakt ons rustig en brengt ons bij onszelf. Die herinneringen kwamen boven toen ik deze prachtige korte film zag waar vader en zoon langs de Colorado-rivier opnieuw verbinding met elkaar zoeken. Prachtige storytelling, mooie shots, heerlijk gemonteerd, fijne muziek en wijze woorden in een aangename voice-over. 

Bij de geboorte van zijn zoon schreef de vader aan zijn zoon het onderstaande gedicht. Het zijn woorden die hij zijn hele leven meeneemt.

The important places

Child of mine, come as you grow in youth
you will learn the secret places
the cave behind the waterfall
the arms of the oak that hold you high
the stars so near on a desert ledge
…the important places.

And, as with age,
you choose your own way
among the many faces of a busy world
may you always remember the path that leads back.
…back to the important places.

Dad for Forest 1986

Als we ons eigen pad belopen, afstand nemen van onze ouders, om onze eigen weg te vinden, dan komt er een moment dat we naar huis terugkeren. Doordat we vader of moeder worden, een crisis uit het lood slaat of we op een middelbare leeftijd komen, krijgen we ineens vragen over thuis die we daarvoor niet hadden. We zoeken naar een manier, met alles wat we hebben geleerd en ervaren, om ons opnieuw te verhouden met waar we vandaan komen.

Oude beelden uit 1970 van een vervlogen raftavontuur op de Colorado-rivier en de woorden van een gedicht die zijn vader schreef bij zijn geboorte, brengen de regisseur Forest Woodward op het idee om het raftavontuur te herhalen. Om in het avontuur, de natuur en de intieme ontmoeting een tijdmachine te creëren en terug te keren naar die beelden van 1970, om zo zijn vader beter te leren kennen. En in het avontuur en de ogen van zijn vader – zo prachtig vastgelegd in deze korte documentaire – ziet hij niet alleen zijn vader weer tot leven komen, maar ontmoet hij ook zichzelf. En merkt hij dat de ‘The important places’ niet alleen de natuur is, maar ook de schoot van zijn vader.

Kijk naar de ogen en luister naar het mooie slot!

Mag ik ook zo oud worden?