KETOSE

Het is acht jaar geleden dat ik voor het laatst startte. Ik ben zenuwachtig. ‘Excited’ zeggen Amerikaanse sporters. Zin in de wedstrijd. Zin om tot het gaatje te gaan. En er is ook het gevoel dat het niet gaat lukken. 

Ik sta aan de start van de Zevenheuvelenloop. Het is een traditie. Vanaf 2003 begonnen we hier met het klimteam jaarlijks te lopen. Het was een goede training voor onze expedities. Daarna samen eten en drinken met grote dromen over de hoge toppen die we gingen beklimmen. 

Die eerste keer smaakte naar meer. Niet alleen volgde de halve marathon van Egmond. Er was ook een schema voor de marathon. En voor ik het wist, stond ik nog geen half jaar later in 2004 – samen met mijn maatje – met een brede grijns naar Lee Towers te luisteren: You’ll never walk alone. Om in nog geen vier uur later met een wonderlijk gevoel van uitputting op de Coolsingel te finishen.

Zo deden we dat toen – met die ongebreidelde energie.

Mijn maatje staat nu weer naast me. Vorige week nog een duurloop langs het Naardermeer. Niet de beoogde twintig kilometer omdat ik die snelle loop nog in mijn kuiten had. Dat viel tegen. In mijn hoofd ben ik alweer terug op mijn oude niveau, maar mijn lichaam geeft twintig jaar later toch echt iets anders aan. 

Het afgelopen half jaar onderzocht ik in een serie verhalen welke factoren in onze omgeving invloed op onze mentale en fysieke staat hebben. Een van de meest onbewuste elementen was voeding. Slechte voeding tast niet alleen je fysieke systeem aan, maar vooral ook je mentale.

Lees meer: giftig

De lessen die ik leerde, paste ik meteen – door mijn eetstijl drastisch te veranderen – toe. Ik maakte een sprong in mijn gezondheid. Een nieuwe wereld opende. Fysiek, maar vooral mentaal. Een ongekende helderheid maakte zich van mij meester: ik was in ketose.  

Lees meer: voeding:

Je stofwisseling gebruikt dan vet in plaats van glucose als belangrijkste voedingsbron. Het is een bijzonder efficiënte, rustige en schone vorm van energie. Het is een manier van eten die precies bij je evolutionaire ontwikkeling past. 

Lees meer: natuurlijk ritme

Ik vlieg van start. Die week rust heeft me goed gedaan. Ik voel me sterk. Mijn maatje laat ik achter me en ik slalom langs iedereen: “Zie je wel, volgend jaar weer in het oude startvak.” Na vijf kilometer merk ik dat mijn tijden langzamer worden: “Okay! Iets te snel gestart Koopen. Rustig aan. De heuvels komen eraan en daarna naar de finish knallen.” 

Waar ik op de vlakke stukken langs iedereen loop, merk ik op de heuvels dat de opbouw van kracht niet in vier maanden gebeurt. Maar ik ben verwonderd. Ik ben niet buiten adem, voel me niet leeg en de aanmoedigingen langs de kant komen met een ongelofelijke helderheid binnen. 

Ook in de wedstrijd is het leven anders. 

Bij de finish zie ik mijn maatje naast mijn andere maatje staan. Hij heeft me op de heuvels ingehaald. Maar ik ben blij: gezonder dan ooit tevoren. De halve marathon lonkt. 

Nog even. 

En ik ben echt terug.