Vanuit verschillende kanten werd me de afgelopen maanden gewezen op het begrip dankbaarheid en het feit dat we daar zo weinig bij stilstaan. Dat we ons te veel laten opjagen door onze omgeving en de (prestatie)maatschappij. We zitten op een rijdende trein en springen er nauwelijks vanaf om te kijken wat we allemaal hebben. 

“Dat je zelf gelukkiger kan worden van een dankbare levenshouding, wisten we al. Maar ook anderen zijn gebaat bij jouw dankbaarheid. Het maakt ons behulpzamer, zorgt voor betere relaties en leidt tot minder materialisme.”

Er is al veel geschreven over de positieve effecten van dankbaarheid en hoe je dat in je dagelijks leven kan toepassen. Ernst-Jan Pfauth schreef er bijvoorbeeld een aantal artikelen over voor ‘‘De Correspondent‘ en maakte zelfs een dankboek. En Paul de Blot introduceerde het woord her-innering. Het gevolg is dat steeds meer mensen dagelijks opschrijven waarvoor ze dankbaar zijn.

Met hard werken zijn we veelal bezig om onze ambities en doelen te realiseren. Daarnaast worden we constant met e-mails en appjes bestookt. We staan constant aan en dat heeft invloed op ons! We leven meer met onze gedachten in de toekomst, met wat er nog niet is dan met wat er wel is. Het opschrijven waarvoor je dankbaar bent, beschrijft juist die mooie dagelijkse momenten, zorgt voor rust en ontspanning.

Ik schrijf al een tijdje mijn dankbare momenten op. Soms stopt het eventjes om het vervolgens weer op te pakken. De eerste frambozenknoppen in mijn moestuin, die lachbui die ik had met mijn dochter tijdens onze avondwandeling of de rennende veldmuizen in het bos, zijn momenten die ik de afgelopen dagen opschreef. Ik blader af en toe door de notities. Wat me opvalt is dat je momenten van geluk beter op je netvlies krijgt. Ik merk dat ik bewuster met die momenten bezig ben gedurende de dag door het schrijven. Ook merk ik dat ik dat soort vergelijkbare gebeurtenissen steeds meer opzoek.

De voordelen die Pfauth in zijn research voor zijn artikelen vond, zijn dat je meer geniet van je leven, je vriendschappen sterker worden, je socialer, behulpzamer, empathischer en minder materialistisch wordt. Onderzoek heeft aangetoond dat het bijhouden van waarvoor je dankbaar bent wel zes maanden kan blijven doorwerken.

Eén of twee keer per jaar vervang ik mijn dagelijkse routine en gebruik het dankbare gevoel om verborgen verlangens of betekenissen op te sporen. Hoe gaat dat in zijn werk? Je maakt de volgende zinnen af. En je herhaalt elke zin vijf keer.

Wat was het geweldig…

Wat is het geweldig…

Wat zou het geweldig zijn…

Als je deze zinnen met aandacht opschrijft dan gebeurt er iets fascinerends in je lichaam en geest. Net zoals bij het opschrijven van je dankbare momenten zie je waarschijnlijk weer de beelden, voelt de emoties en lichamelijke sensaties bij deze gebeurtenissen. Het bijzondere is dat als je de eerste tien zinnen hebt opgeschreven, de gevoelens en gedachten bij deze momenten een nieuwe wereld openen. Welke ideeën, ontmoetingen, activiteiten en momenten kunnen deze sensaties en gevoelens weer oproepen? Hoe spannend, enerverend was de tocht ernaartoe? En wat moest ik doorstaan om daar te komen? En welke stap kan ik nu zetten?

Als je dat consequent een maand volhoudt dan ontdek je, net als bij het opschrijven van je dankbaarheid, rode lijnen in je notities:

1. Sommige zaken zijn makkelijk. Ze staan op bijna elke pagina. Voor mij is dat altijd de drang naar avontuur, natuur en beweging. Maar ook een drang naar eenvoud en stilte komt ineens tevoorschijn.
2. Doordat je elke dag vijftien zinnen opschrijft, ontstaat er een diversiteit van gebeurtenissen, momenten en ideeën. De kracht zit in de herhaling en de hoeveelheid. Je moet soms echt even zoeken. Als je dan terugbladert dan zie je ineens verbanden die je anders niet ziet. Verlangens die zich onder de oppervlakte bevinden, komen langzaam naar boven. Aan jou de vraag of je ze in de wereld wil zetten of nog even lekker blijft dagdromen. Bij mij is er bijvoorbeeld een verlangen om, naast volwassenen en (management)teams, met jong volwassenen te werken nadat ik zo’n groep in de bergen was tegengekomen. En ik zou nog graag een keer een documentaire willen maken.

Het vergt wat meer tijd en behoeft wat meer discipline, maar het levert naast dankbaarheid voor wat er was en is, ook een nieuw perspectief op.