BLOG | NORBERT KOOPEN

LEIDERSCHAPSREIZEN EN LEVENSENERGIE

10 maart 2024 – Leestijd 2 minuten

‘Bij het streven naar kennis, wordt elke dag iets toegevoegd. Bij het volgen van het onnoembare wordt elke dag iets weggelaten. Steeds minder zul je moeten, tot je uiteindelijk het niet-doen bereikt. Als er niets is gedaan, blijft niets ongedaan.’

Ik weet nog goed wanneer ik deze biologerende zinnen voor het eerst in de Dao De Jing las. Ik snapte er destijds helemaal niets van. Ik was na mijn scheiding in blinde paniek. Ik voelde van alles en had niet geleerd om daarmee om te gaan. Ik overdekte die angst vakkundig met de spanning van avontuur en de pijn van hard sporten. Met daaroverheen weer een daverende lach. En die façade lag nu in gruzelementen op de vloer. Ik was knock-out.

“Waar ik mijn lichaam vooral als instrument gebruikte om dingen te doen, leerde hij mij dat het lichaam meer gaat over voelen en zijn: ‘Leven gaat vooral over ontmoeten en ervaren en niet over veroveren Norbert.’”

Mijn therapeute stuurde me naar een haptonoom om beter met gevoelens om te gaan. En daar lag dat wonderlijke boekje met dit versje op het dressoir. Ik besef me nu dat hij de filosofie uit dat boekje in zijn werk gebruikte. Het gaat over hoe levensenergie in deze wereld vorm krijgt. Een wereld waarin de natuurlijke staat spontaan is.

Hij bracht mij van mijn hoofd in mijn lichaam. Waar ik mijn lichaam vooral als instrument gebruikte om dingen te doen, leerde hij mij dat het lichaam meer gaat over voelen en zijn: “Leven gaat vooral over ontmoeten en ervaren en niet over veroveren Norbert”. Ik kocht dat boekje omdat het voor hem zo belangrijk was. En hij was zo wijs, rustig en geaard. Daar moest iets bijzonders in zitten. Het belandde in mijn boekenkast.

En toen ik volgens het ritme van de natuur ging leven, kwamen die mystieke en biologerende zinnen weer tevoorschijn. Ik bestelde de klassieke werken van het taoïsme en ging nu echt studeren. Ik begon nu woorden te geven aan de rust die ik zo in de natuur ervaarde en begreep dat als er niets is gedaan, je werkelijk alles raakt.

En waar ik vroeger een standaard en strak leiderschapsprogramma op mijn reizen had, werk ik nu met wat er in het moment zich aandient zoals de vragen van de deelnemers, de nieuwe vragen die tijdens de reis naar boven komen, de dynamiek van de groep et cetera. Wat is er nu nodig om een stap te zetten? Hoe kun je door het aanreiken van nieuwe ervaringen zelf een nieuwe weg vinden?